'Hier binnen heb ik mijn moeder voor het laatst gezien.' zegt de man die mij opeens aanspreekt terwijl ik met mijn leerlingen voor het Joods Museum van Deportatie en Verzet (in WO II de Kazerne Dossin van waar ongeveer 25.000 joden werden gedeporteerd naar Auschwitz) sta te wachten om binnen te gaan.
Hij is een jaar of 70 en toont mij een document met in rode inkt het woord 'Jood' er op gestempeld, dat aantoont dat hij hier heeft vastgezeten.
De man wil zijn verhaal kwijt en vertelt verder: 'Ik was 5 jaar toen ik hier samen met mijn moeder, broer van 3 jaar en zusje van 7 maanden door de Duitsers werd heengebracht. Een vriendin van mijn moeder kwam mij halen. Ze zei dat ik haar kind was, een niet-Jood, en mijn moeder beaamde dat en deed afstand van mij. Ik mocht mee met die vriendin, die mij naar het klooster bracht, en overleefde de holocaust. Ik heb mijn moeder, broer en zusje nooit meer gezien.' Hij stond daar maar verweesd te kijken.
'Bedankt' zei hij nog, 'bedankt dat je met die jonge gasten hier naar toe komt. Dit mag nooit vergeten worden'.
Om héél heel stil van te worden, is dat...
BeantwoordenVerwijderenIk was ook helemaal ondersteboven van dat museum. Zeker omdat we daarna nog naar het fort van Breendonk zijn geweest.
BeantwoordenVerwijderenIk zal het alleszins nooit vergeten.
Ik word hier helemaal niet stil van eigenlijk. Alleen maar boos en verdrietig. Misschien is stil en betere, passende emotie maar zover ben ik nog niet. Deze meneer heeft helemaal gelijk, nooit mag dit vergeten worden, zeker niet zolang er nog te veel mensen niets leren van het verleden.
BeantwoordenVerwijderenIk word hier helemaal niet stil van eigenlijk. Alleen maar boos en verdrietig. Misschien is stil en betere, passende emotie maar zover ben ik nog niet. Deze meneer heeft helemaal gelijk, nooit mag dit vergeten worden, zeker niet zolang er nog te veel mensen niets leren van het verleden.
BeantwoordenVerwijderenik weet gewoon niet wat ik schrijven moet, daar zijn gewoon geen woorden voor...en het wordt terug stil...
BeantwoordenVerwijderenOnvoorstelbaar hé... Gelukkig maar. En idd. heel frustrerend dat er nog steeds veel mensen daar geen lessen uit getrokken hebben. Die man zou heel blij zijn als hij wist dat jij het hier ook nog eens onder de aandacht brengt.
BeantwoordenVerwijderenZoiets is heel moeilijk voor mij. Ik mag er niet teveel bij stilstaan of over nadenken of ik voel mij heel neerslachtig worden.
BeantwoordenVerwijderenMaar vergeten worden mag het zéker niet.
Mijn grootmoeder werd ook tegengehouden door de duitsers, maar ze hebben haar laten gaan. De oorlog heeft haar getekend, ze kon er niet over zwijgen.
Stil word ik hier wel van!!
Het zijn dit soort van individuele verhalen die het gegeven nog absurder en onvatbaarder maken dan het al is, het idee dat sommige mensen niet mogen bestaan. Helaas is dit hier niet het enige voorbeeld daarvan in de geschiedenis van de mens, die mens met zijn enorme hersenmassa...
BeantwoordenVerwijderenindrukwekkend verhaal!
BeantwoordenVerwijderenBrrr, ik krijg kippenvel van je verhaal.. Persoonlijke getuigenissen maken de gruwel toch veel levender.
BeantwoordenVerwijderenHeb je nou 'De boekendief' al gelezen? Moet je echt doen. En laat me weten hoe je het vond.
Misschien ook een goede leestip voor je leerlingen - tenminste als je de laatste jaren van het middelbaar hebt..
Groet!
Liesbet
Ik ben enkele weken geleden met mijn klas naar de Westhoek getrokken. Gelijkaardig, maar minder persoonlijk.
BeantwoordenVerwijderenWe hebben ook Maus gelezen, van Art Spiegelman. Het is een graphic novel, iets wat leerlingen over het algemeen graag lezen. Het ziet eruit als een comic, maar het is toch wel heel beklijvend.
We mogen inderdaad nooit vergeten wat daar is gebeurd, ook al kunnen wij ons amper voorstellen hoe dat moet geweest zijn. Mijn gevoelens hierover zijn erg veranderd door zelf moeder te worden. Hopelijk komt dat gevoel bij de jeugd ook naar boven.
Mijn ouders hebben allebei bewust de tweede wereldoorlog meegemaakt en vertelden daar ook zeer aangrijpende verhalen over.
Ik wilde ook schrijven wat Lies zegt, nl dat door zelf moeder te worden de knoop in mijn buik bij zulke verhalen nog veel dikker is. Het is zo vreselijk dat mensen dit elkaar aandoen, we mogen dit inderdaad nooit vergeten!
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook al in dit museum geweest. Dit viel op dezelfde dag als het bezoek aan het fort van Breendonk.
BeantwoordenVerwijderenHet kruipt in je kleren, maar ik vind dat dat moet. Wij moeten weten wat er gebeurd is en zulke uitstappen zijn echt nodig.
Mijn grootvader heeft zijn vader ook in zo'n kamp verloren.Hij heeft een deel van de oorlog in Zweden doorgebracht,en mijn grootmoeder heeft de brieven nog die hij naar huis stuurde:dat hij zijn vader miste en of die al thuis was ondertussen.Rond die tijd hebben ze hem neergeschoten,mijn overgrootmoeder bleef achter met 8 kinderen.
BeantwoordenVerwijderenDus ja,hier word ik ook stil van.
Zonder goed te weten waarom hebben de gruwelen van de tweede wereldoorlog mij altijd zeer diep geraakt. Ook nog voor ik zelf kinderen had en erger dan alle andere tragedies.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt alsof ik er zelf bij was.
Dit museum maakte veel in mij los...
En ook weer dankjewel dat je hier een blog aan wijd! Nooit mag dit vergeten worden.
BeantwoordenVerwijderenXO Heidi
brok in de keel......
BeantwoordenVerwijderen